Με την από 26.04.2023 Απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου (έβδομο τμήμα) στην υπόθεση T‑757/21, ζητήθηκε η ακύρωση σχεδίου που καταχωρίστηκε από το EUIPO με τον αριθμό 3056449‑0001 για «Σχάρες (μαγειρικές συσκευές)» για τον λόγο ότι δεν επρόκειτο περί νέου ή με ατομικό χαρακτήρα σχεδίου ή υποδείγματος. Η προσφεύγουσα επικαλέστηκε τρία προγενέστερα σχέδια ή υποδείγματα, μεταξύ των οποίων κινεζικό υπόδειγμα χρησιμότητας.

Νέο θεωρείται ένα καταχωρισμένο κοινοτικό σχέδιο ή υπόδειγμα εάν δεν έχει γνωστοποιηθεί στο κοινό ταυτόσημο σχέδιο ή υπόδειγμα πριν από την ημερομηνία κατάθεσης της αίτησης για την καταχώριση του σχεδίου ή υποδείγματος για το οποίο ζητείται προστασία (άρθρο 5, παράγραφος 1, στοιχείο βʹ, του Κανονισμού 6/2002).

‘Ενα σχέδιο ή υπόδειγμα θεωρείται ότι έχει γνωστοποιηθεί στο κοινό αν έχει δημοσιευθεί κατόπιν καταχώρισής του ή με άλλον τρόπο, ή έχει εκτεθεί, έχει χρησιμοποιηθεί στο εμπόριο ή κατέστη γνωστό με άλλον τρόπο, πριν από την ημερομηνία κατάθεσης της αίτησης καταχώρισης του σχεδίου ή υποδείγματος για το οποίο ζητείται προστασία, εκτός εάν τα γεγονότα αυτά λογικά δεν θα ήταν δυνατόν να γίνουν γνωστά κατά τη συνήθη πορεία των πραγμάτων στους ειδικευμένους κύκλους του συγκεκριμένου κλάδου οι οποίοι δραστηριοποιούνται εντός της Ένωσης. Ωστόσο, δεν θεωρείται ότι το σχέδιο ή το υπόδειγμα έχει γνωστοποιηθεί στο κοινό για τον λόγο και μόνον ότι γνωστοποιήθηκε σε τρίτον με τη ρητή ή σιωπηρή προϋπόθεση να παραμείνει απόρρητο (άρθρο 7, παράγραφος 1, του Κανονισμού 6/2002, για την εφαρμογή, μεταξύ άλλων, του άρθρου 5, παράγραφος 1, στοιχείο βʹ).

Δεν λαμβάνεται υπόψη η γνωστοποίηση στο κοινό αν ένα σχέδιο ή υπόδειγμα για το οποίο ζητείται προστασία ως καταχωρισμένο κοινοτικό σχέδιο ή υπόδειγμα έχει γνωστοποιηθεί στο κοινό κατά το χρονικό διάστημα των 12 μηνών που προηγούνται της ημερομηνίας κατάθεσης της αίτησης καταχώρισης ή κατά την ημερομηνία προτεραιότητας βάσει πληροφοριών που παρέσχε ή ενεργειών στις οποίες προέβη ο δημιουργός ή ο εξ αυτού έλκων δικαίωμα (άρθρο 7, παράγραφος 2, του Κανονισμού 6/2002, για τους σκοπούς του άρθρου 5).

Προκειμένου να εφαρμοστεί το άρθρο αυτό στο πλαίσιο διαδικασίας κήρυξης ακυρότητας, ο δικαιούχος του σχεδίου ή υποδείγματος στο οποίο στηρίζεται η αίτηση κήρυξης της ακυρότητας πρέπει να αποδείξει ότι είναι είτε ο δημιουργός του σχεδίου ή υποδείγματος του οποίου γίνεται επίκληση προς στήριξη της εν λόγω αίτησης είτε ο έλκων εκ του δημιουργού δικαίωμα [αποφάσεις της 14ης Ιουνίου 2011, Sphere Time κατά ΓΕΕΑ – Punch (Ρολόι στερεωμένο σε λουρί), T‑68/10, EU:T:2011:269, σκέψη 26, και της 18ης Νοεμβρίου 2015, Liu κατά ΓΕΕΑ – DSN Marketing (Θήκη φορητού υπολογιστή), T‑813/14, μη δημοσιευθείσα, EU:T:2015:868, σκέψη 23].

Εν προκειμένω, το τμήμα προσφυγών έκρινε ότι η δημοσίευση στην Κίνα του κινεζικού υποδείγματος χρησιμότητας συνιστούσε γνωστοποίηση στο κοινό. Έκρινε επίσης ότι η γνωστοποίηση αυτή αποδίδεται στον έλκοντα δικαίωμα εκ του δημιουργού, καθώς και ότι πραγματοποιήθηκε εντός της δωδεκάμηνης προθεσμίας χάριτος πριν από την ημερομηνία κατάθεσης του επίμαχου σχεδίου ή υποδείγματος.

Στο σκεπτικό της απόφασης αναφέρθηκε ότι από την αρχή της συμβατικής ελευθερίας στο δίκαιο της Ένωσης αφενός και, αφετέρου, τους σκοπούς του κανονισμού 6/2002, από τη νομολογία προκύπτει ότι το δικαίωμα των συμβαλλόμενων μερών να συνάπτουν συμβάσεις με τις οποίες μεταβιβάζονται δικαιώματα κυριότητας στηρίζεται στην αρχή της συμβατικής ελευθερίας και ότι, επομένως, δεν μπορεί να περιορίζεται ελλείψει ρυθμίσεως της Ένωσης θεσπίζουσας συναφώς ειδικούς περιορισμούς. Κατά συνέπεια, εφόσον ο συμβατικός όρος που επιφέρει μια τέτοια μεταβίβαση δεν αντίκειται στον στόχο που επιδιώκει η εφαρμοστέα νομοθεσία της Ένωσης και δεν δημιουργεί κίνδυνο απάτης, ο όρος αυτός δεν μπορεί να θεωρηθεί παράνομος (πρβλ., κατ’ αναλογίαν, απόφαση της 5ης Οκτωβρίου 1999, Ισπανία κατά Επιτροπής, C‑240/97, EU:C:1999:479, σκέψεις 99 και 100).

Επιπλέον, καμία διάταξη της νομοθεσίας της ΕΕ και ειδικότερα του κανονισμού 6/2002, δεν απαγορεύει να λαμβάνονται υπόψη, στο πλαίσιο αίτησης για την κήρυξη ακυρότητας, συμβάσεις υπογραφείσες μετά την ημερομηνία κατάθεσης αίτησης για την καταχώριση σχεδίου ή υποδείγματος, με τις οποίες μεταβιβάζονται αναδρομικώς δικαιώματα διανοητικής ιδιοκτησίας επί προγενέστερου σχεδίου ή υποδείγματος διεπόμενου από εθνικό δίκαιο.

Το Δικαστήριο έκρινε ότι δεν προέκυψε ένδειξη απάτης ή αθέμιτης συμπεριφοράς κατά τη μεταβίβαση των δικαιωμάτων κυριότητας μέσω των συμφωνιών εκχώρησης και δεν απαγορευόταν στους συμβαλλομένους να προσδώσουν αναδρομική ισχύ στις συμφωνίες τους. Το γεγονός ότι οι συμφωνίες μεταβίβασης υπογράφηκαν μετά την ημερομηνία κατάθεσης του επίμαχου σχεδίου ή υποδείγματος δεν άσκησε επιρροή στην υπόθεση, δεδομένου, αφενός, ότι από το περιεχόμενο των συμφωνιών αυτών προκύπτει σαφώς ότι η μεταβίβαση των δικαιωμάτων ήταν σε ισχύ από τις 7 Οκτωβρίου 2014 και, αφετέρου, δεν αποδείχθηκε κανένας κίνδυνος απάτης ή καταστρατήγησης του σκοπού του εν λόγω άρθρου. Επιπλέον, όπως επισήμανε το EUIPO κανένα στοιχείο του εν λόγω άρθρου δεν απαγορεύει την απόκτηση καταχωρισμένου σχεδίου ή υποδείγματος για το οποίο ισχύει η «προθεσμία χάριτος» και την εφαρμογή της εξαίρεσης αυτής. Επομένως η γνωστοποίηση του κινεζικού υποδείγματος χρησιμότητας δεν εμπόδιζε το επίμαχο σχέδιο ή υπόδειγμα να χαρακτηρίζεται από νεωτερισμό και ατομικό χαρακτήρα και ο λόγος ακυρώσεως απορρίφθηκε.